Suiker

Het ZT opent zijn 31e toneelseizoen met een klassieker van het moderne Nederlandse repertoire.
Hugo Claus schrijft zelf: "Ik was daar, in het seizoen 1947, onder de kou, onder de koude elektrische lampen, tussen de piramides van bieten die glommen en ik trachtte te raden welk leven het was dat ik ingegaan was. De jaarlijkse afzondering die jonge, volwassen en oude mannen in die betonnen hokken van Noord-Frankrijk samenbrengt, de eenzaamheid die hen samenhoudt, waren voor mij in die tijd een illustratie van het leven zelf".
Deze realiteit vormt in "Suiker" (1958) de achtergrond waartegen het streven naar geluk van de hoofdpersonen zich nog tragischer aftekent. Anderzijds zit dit stuk vol poëzie: de stilering van de handeling, de stijl, maar vooral de personages zelf die van verzinsels en illusies leven, getuigen van de poëtische visie van de auteur. "Suiker" karakteriseert Claus dan ook terecht als een "zwart-poëtisch" drama. Het wordt door velen nog steeds als een hoogtepunt in het werk van onze belangrijkste toneelauteur beschouwd.