Hoofdstuk Twee (Chapter Two)

Als je één stuk tragikomisch kan noemen, dan zeker dit "Hoofdstuk Twee", dat een haast magische mengeling presenteert van broze melancholie, diep menselijke tragiek en een bijzonder gevatte, spitse en geestige dialoog, zoals alleen Neil Simon die kan bedenken. Voeg daar nog de bijzonder warme, rake en genuanceerde tekening van de levensechte personages aan toe en je hebt meteen een schitterende toneel-cocktail.
Joris Pieters heeft na twaalf gelukkige jaren zijn vrouw verloren. Barbara was een "wonder van een vrouw", onvoorspelbaar, creatief, altijd goed voor nieuwe wegen, gevat, intelligent, knap… Haar dood heeft Joris een ferme opdonder gegeven, die hij maar niet te boven schijnt te komen. Hij sluit zich op, weigert te eten, is totaal onverschillig geworden voor deze wereld en wat hij hem nog verder zou te bieden hebben. Zijn veel frivoler broertje, altijd al de losbol van de familie, de oppervlakkige levensgenieter reageert dom en impulsief als hij is, totaal verkeerd op deze houding en probeert Joris met overdreven en misplaatste ijver in contact te brengen met mogelijke kandidaten voor een tweede hoofdstuk. Dat zorgt voor de nodige misverstanden maar meteen ook voor verrassende zelfanalyse bij het broederpaar, dat in menig opzicht doet denken aan het vreemde stel dat Simon op het toneel bracht in "The Odd Couple". Leo weet van geen ophouden en zet zijn zoektocht naar de ware Barbara verder.
Hij meent haar gevonden te hebben in Annie, de vriendin van één van zijn liefjes. Als dan inderdaad Joris meer dan gewone belangstelling laat blijken voor Annie en zelfs besluit met haar te trouwen, wil Leo zijn broer toch even aan zijn verleden herinneren. Joris twijfelt aan zichzelf, aan de opportuniteit en de kans op slagen van een nieuwe relatie, aan een leven na Barbara.
Deze komedie-met-een-hart ontroert en amuseert en verschalkt het publiek met de aanstekelijke, gevatte en bij wijlen pikante humor waarvan Neil Simon (Blootsvoets in het Park, Een Raar Koppel, De Laatste van de Echte Minnaars, Lieve God ze draaien me dol) zijn handelsmerk heeft gemaakt.
Ongetwijfeld van het beste dat deze succesvolle Amerikaanse auteur ooit schreef. Schateren zit er zelden in, grim- en glimlachen des te meer, mild gniffelen van begin tot einde. Geen wereldschokkende toneelervaring dus, maar een gezellige en warme komedie die van regisseur en acteurs heel wat vaardigheid vereist. Aan het publiek om uit te maken of het Zwevegems Teater daarin slaagt.