De IJzervreters (Classe di Ferro)

De kunst van Aldo Nicolaj wordt gekenmerkt door milde zin voor humor en innemende fijngevoeligheid, geschraagd door een scherp waarnemingsvermogen en een ontwikkeld psychologisch doorzicht, die niet leiden tot bitterheid of tot schamperheid, niet tot spot, maar tot in een poëtisch waas gehulde deernis. Al doet Nicolaj in zijn blijspelen dan lachen om situaties die op zichzelf helemaal niet grappig zijn.
Zijn het grootste gedeelte van zijn blijspelen variaties op het eeuwige thema van de liefde, dan raakt hij in "De IJzervreters" toch een heel andere gevoelige snaar: het gevoel van eenzaamheid en nutteloosheid dat oude mensen kan overvallen.
Twee bejaarde mannen, die elkaar nooit aan het IJzerfront gekend hebben, maken meer dan vijftig jaar later kennis met elkaar. Precies deze gemeenschappelijke ervaring van vier jaar front maakt hen tot hechte vrienden. Ze vrezen voor hun verwanten nog enkel lastposten te zijn, maar nu hebben ze elkaar. Ze willen zichzelf zijn, zelfstandig blijven in een maatschappij die hen niet meer nodig heeft en hen "veilig" en wel wil afzonderen, oud bij oud… Maar dat willen ze niet, zeker niet als een romantische juffrouw hun pad kruist. Ze besluiten zich in veiligheid te brengen…
Toch is dit stuk van Aldo Nicolaj, alhoewel het de derde-leeftijd-problematiek behandelt, geen zwaarwichtige bedoening. Integendeel, het ademt een optimisme en levensvreugde uit die strekken tot aanbeveling van elke moderne mens. De levensechte en toch poëtische taal van Nicolaj treft doorheen humor en emotie recht het hart.